آران جاویدانی مستندساز و مالک یکی از بزرگترین آرشیوهای فیلم دنیا؛ یادداشتی را به بهانه اکران آخرین ساخته بهمن فرمان آرا که پس از گذشت سه سال و برای اولین بار در سی و پنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش درآمد نوشت.

این مستندساز در متن یادداشت خود که اختصاصاً در اختیار پایگاه خبری سینماخانه قرار داده، نوشته است:

“هر چقدر که دلت می خواد برقص، چون حال فیلم خوب است.
هر بار که فیلمسازان قدیمی تصمیم به ساخت فیلم جدیدی می‌گیرند، دست و دلم می لرزد که مبادا مانند هم نسلان دیگرش فیلم را با بی حوصلگی، بیمار و روانه قبرستان اش کنند… چنان که دیگران کردند…
با ترس و لرز به تماشای “دلم میخواد (برقصم)” نشستم آن هم نه روی صندلی گرم و نرم سالن ۲ پردیس چارسو، بلکه روی پله های سفت و سخت اش
فیلم با شروع کوبنده ای کمی دلگرمی داد…
رضا کیانیان در فضایی “زندان مانند” ، مورد بازجویی قرار می گیرد.
اتهام؛ شنیدن صدای موسیقی ای که به رقص وا می داردش.
با همین یک خط ساده ، بهمن فرمان آرا به دل جامعه ای می‌زند که به نوعی شادی برایش حرام شده…
نه قصد تحلیل فیلم را دارم و نه داستان را لو خواهم داد، فقط باید بگویم که همه چیز سر جای خودش قرار گرفته و زمینه سازی های درست که به پایان فیلم برسیم.
زمانی که رضا کیانیان در پایان فیلم یک یک آدم هایی را که قبلاً دیدیمشان ولی چیزی از آنها نمی دانیم ، به درستی و در قالبی “شعاری” در جای درست خودش نشسته است.
به اعتقاد من ، فیلم یک رضا کیانیان درخشان با شیطنتی کودکانه دارد، یک محمدرضا گلزار و مهناز افشار کاملاً قابل قبول. بازی های کوتاه بازیگران به نام، در حد بالای انتظاری که می‌رفت…
پایان فیلم، یکی از فوق العاده ترین پایان های حداقل ده سال اخیر… امیدوارانه و مشنگ…
آقای فرمان آرا، برو تا دلت میخواد برقص، چرا که “حال فیلم ات خوب خوب است.”

۷ اردیبهشت ۹۶
آران جاویدانی
تمام…”