پویان عسگری: خودتان را برای تماشای فیلمی «ضد فرهنگ»، غافلگیر کننده، عجیب، با روحیه و منشی روان‌پریش آماده کنید. «مادر قلب اتمی» علی احمدزاده، یک «مووی» غریب، نابهنجار، معناگریز و تازه برای سینمای ایران است.
فیلمی زننده و گستاخ که علیه تمام انگاره‌ها، قراردادها، خرافه‌ها و معانی تثبیت شده و مسلط بر سینمای «جریان اصلی» ایران، قد برافراشته و آرام و بطئی قواعد توامان مشنگ و ترسناکش را در دل یک داستان به ظاهر بی‌هدف اما در باطن هدفمند، بنا می‌سازد. هنگام تماشای چنین فیلمی باید صبور باشید و اجازه دهید که نکبت، هراس، وهم و کمدی فیلم به مرور خودش را بر شما تحمیل کند. آن‌وقت رهایی از حس شیطانی و جهنمی فیلم غیرممکن خواهد بود و به شما لذت همجواری با اهریمن اعطا خواهد شد. «مادر قلب اتمی» با صحنه‌ها و موقعیت‌هایی «نان‌سنس» و بی‌معنی کار خود را آغاز می‌کند. شبیه به کلیت فیلم اول علی احمدزاده «مهمونی کامی». اما فیلم خیلی ظریف و دقیق این صحنه‌های «نان‌سنس» و شخصیت‌های نان‌سنس‌تر را برای مخاطب قابل فهم و ملموس و باور پذیر کرده و به قراردادهای داستانگویی و منطق استتیک خودش دست می‌یابد. جایی که خروج دو دختر مسیحی از یک پارتی شبانه و سگ‌چرخ آنها در شهر به همنشینی با چند انسان عجیب و یک باج‌گیر سنگدل یا بعبارت بهتر یک «شیطان» تجسم یافته توسط فیلمساز منجر می‌شود. فیلم با مهارت و از روی اعتماد بنفس خالقینش، مرزهای ماورا و فیزیک را در می‌نوردد و تماشاگر را در دو راهی پذیرش یک «کمدی سیاه» یا یک حکایت اخلاقی ترسناک با محوریت شیطان قرار می‌دهد. از طرف دیگر تماشای «مادر قلب اتمی» برای تماشاگران دلبسته و مانوس به اخلاق‌گرایی مرسوم سینمای ایران، واجد تشویش و آزار و پریشانی خواهد بود و منجر به عصبانیت و کلافگی آنها می‌شود. فیلمی که رها از خودسانسوری فرهنگی، بی‌پروا و نترس هر چیز قشنگ و آغشته به «گل و بلبل» فرهنگ رسمی را به گند می‌کشد و با لودر از روی آن رد می‌شود. فیلمی که از مود و لحن «جفنگ» به تریلر ماورایی شیفت کرده و مثل هر فیلم خوب دیگری تماشاگرش را از نیمه به بعد درگیر یک انتظار و تعلیق نامنتظر می‌کند.

«مادر قلب اتمی» بزرگترین سورپرایز سینمای ایران در سال ۹۶ است که البته به لطف تنگ‌نظری ممیزی سه سال دیرتر به نمایش عمومی درآمده! یک فیلم جسورانه هم از نظر «استتیک» و هم به لحاظ «تماتیک» در نسبت با زیرمتن سینما و جامعه ایران در دهه نود شمسی. با یک حاشیه صوتی درجه یک و گوش‌نواز، انبوهی سکانس خوب با تاثیر احساسی/معنایی متفاوت، و بهترین بازی محمدرضا گلزار در سینمای ایران و کل کارنامه بازیگری‌اش در نقش یک شیطان مجسم با روحیه‌ای بازیگوش، حراف و خونسرد. در عین حال فیلمبرداری اشکان اشکانی با رنگ‌ها و نورهای متنوع پیش‌زمینه و گرافیک آمبیانس‌ش، و گریم پر جزئیات و نظرگیر سعید ملکان فراتر از سینمای ایران هستند و سکانس هم‌خوانی ترانه علیدوستی، پگاه آهنگرانی و مهرداد صدیقیان با ترانه معروف مایکل جکسون، بهترین صحنه موزیکال سال‌های اخیر سینمای ایران را رقم زده. «مادر قلب اتمی» در مقایسه با «مهمونی کامی» یک پیشرفت و جهش خیره‌کننده برای علی احمدزاده است و باید از سوی خوره‌ فیلم‌ها جدی گرفته شود. او در فیلم دومش از صحنه‌های طولانی و ملال‌آور فیلم اول، دستمایه‌ای بدیع و نو می‌سازد برای شکل‌گیری یک جهان فیلمیک تازه در مقیاس سینمای ایران. فیلمی رادیکال که البته پایان‌ش با ملاحظه و اجبار سانسور رسمی، دچار محافظه‌کاری شده است. اگر «مادر قلب اتمی» تخت‌گاز تا انتهای ذات خُلش پیش می‌رفت آن‌وقت با یک شاهکار در سینمای ایران مواجه بودیم. فیلمی «ویرد»، سرگرم‌کننده، تماشایی و البته الهام‌بخش برای فیلمسازان جوان که به دنبال ساخت فیلم‌هایی «آلترناتیو» در سینمای فرتوت، محافظه‌کار و کهنه ایران هستند. فیلمی با ماهیت و اسلوب «پست مدرن» که از دیگر تجربه‌های مهم «فیکشنال» و پست‌مدرن این سال‌های سینمای ایران، همچون «اژدها وارد می‌شود» مانی حقیقی، «نگار» رامبد جوان و «ماهی و گربه» شهرام مکری، افسون و جادویی به مراتب موثرتر، مهیج‌تر و قابل‌اعتناتر در تماشاگرش برمی‌انگیزد و از ظرفیت‌های خودآگاهانه و ارجاعات بیشمار فیلم‌های «پست‌مدرن» به مدیوم سینما و فرهنگ عامه، بهترین استفاده و بهره را می‌برد.