دومین فیلم‌ پدرام علیزاده “خشکسالی و دروغ” که براساس نمایشنامه معروف محمد یعقوبی ساخته شده، فیلمی غافلگیر کننده است. یک اثر متهور و هنجار گریز که در مرز میان “کمدی سیاه” و “ملودرام شوخ طبع” قرار می‌گیرد.
لذت اصلی هنگام تماشای فیلم، وقتی است که تماشاگر به لحن دیریاب کمدی فیلم خو بگیرد و از دریچه آن به دنیای غرق در دروغ بنگرد. از مهمترین فیلم‌های سال‌ های اخیر سینمای ایران، من باب روابط مگو و مپرس “مردان و زنان”. فیلمی گستاخ که خط قرمز‌ و سانسور را به هماورد می‌طلبد و با پوزخندهای جانانه، مسخره و ریشخندش می‌کند. کیلومترها دورتر از دهه “نکبت” هشتاد که کارش سرکوب ایده‌ها و افواه خلاق بود.

در این فیلم نامنتظر که بازتاب دهنده روحیه بخش مهمی از جامعه ایران در اواخر قرن چهاردهم شمسی است، علی سرابی چشم‌ها را به خود معطوف و خیره می‌کند. باورنکردنی است که تابحال سینمای ایران از او و قریحه کمیاب‌اش استفاده نکرده. سال‌ها بود که چنین تصویر واقعی‌ای از یک مرد ایرانی روی پرده خلق نشده بود و یادمان رفته بود که طبیعی رفتار کردن یک بازیگر‌ یعنی چه.