بالیوود چون بدیلی از هالیوود به عنوان کارخانه رؤیاسازی برای هندوستان عمل می‌کند و طی نزدیک به یک قرن است که توانسته ملت هند و کشورهای حوزه فلات هند را جذب خود کند. برخلاف سینمای ایران که برخی مدیرانش به غلط از آن به عنوان جریانی مقابل هالیوود یاد می‌کنند، ولی حتی نتوانسته در کشورهای همسایه نفوذ داشته باشد، سینمای هند ماهیتی فراملی دارد و مخاطب انبوهی را ورای مرزهای این کشور جذب خود کرده است، به عنوان مثال مردم فارسی‌زبان افغانستان بیش از سینمای خسته و شبه‌روشنفکرانه ایران از سینمای رنگارنگ و پویای هند استقبال می‌کنند.

حالا مدتی است که سینمای دو کشور بار دیگر برای همکاری با هم علاقه نشان داده‌اند. «سلام بمبئی» ملودرامی عاشقانه است و داستان آشنایی یک دختر هندی و یک پسر ایرانی را روایت می‌کند که هر دو دانشجوی پزشکی هستند و درگیر اتفاقات پیچیده‌ای می‌شوند. آنچه تیزرها و عکس‌های فیلم سلام بمبئی به دست می‌دهد، تفوق حال و هوا و فضای فیلم‌های هندی بر این اثر است. غلبه ساز و آواز و رقص از وجوه اصلی و غیرقابل تفکیک سینمای هندوستان است و این موضوع با توجه به ممیزی‌هایی که در سینمای ایران وجود دارد تا حدودی با حذف زنان قابلیت ارائه پیدا می‌کند.
اما از سوی دیگر مجید مجیدی کارگردانی است که جنس فیلم‌هایش با غلبه سرگرمی و ملودرام‌های عاشقانه هندی زیاد همخوان نیست. او هم‌اکنون در بمبئی به سر می‌برد و پروژه تازه‌اش را در این کشور کلید زده است. اینکه چه چیزی باعث شده کارگردان مطرح سینمای ایران و همچنین بخش تجاری سینمای ایران به تولید مشترک با سینمای هند علاقه نشان دهند، مسئله‌ای جالب محسوب می‌شود و این گرایش اگر به یک موج تبدیل شود، می‌تواند فصل مهمی برای سینمای ایران قلمداد شود.

صنعت سینما در ابتدای ورود به ایران رابطه زیادی با سینمای هند داشت. اولین ایرانى که نخستین فیلم ناطق را مى‌سازد، در آن‌سوى مرزها، در هند اجازه کار پیدا مى‌کند. جالب است بدانید یک کارگردان ایرانی نخستین فیلم بلند و ناطق سینمای هند را ساخت و واژه بالیوود از ترکیب هالیوود و اول کلمه بمبئی آمده است. اردشیر ایرانی از پارسیان مطرح هند و مدیر شرکت فیلمسازی امپریال، در سال ۱۹۳۱ نخستین فیلم بلند و ناطق سینمای هند را به نام «عالم آرا» کارگردانی کرد. تأثیر سینمای هند بر ایران تا پیش از انقلاب تا حدودی غیرقابل انکار است. پدیده فیلمفارسی که در آن شاخصه‌هایی چون کافه، رقص و مرد جاهل پررنگ بود، به نوعی تحت تأثیر حال و هوای فیلم‌های هندی البته در مرتبه‌ای بسیار نازل و سطحی در ایران ایجاد شد و این گرایش چندین دهه از تاریخ سینمای ایران را به خود اختصاص داد. تولید مشترک فیلم میان کشورها پدیده تازه‌ای در صنعت سینما نیست. عقاید، راهبردها، دیدگاه‌ها و آدم‌های مشترک اغلب باعث می‌شوند یک فیلم سینمایی با حضور عوامل چند کشور در کنار هم تولید شود. معمولاً کشورهایی که نسبت به سوژه‌ای مشخص با یکدیگر اشتراک نظر دارند یا از دغدغه‌های موضوعی برخوردارند، راغب برای چنین تولیداتی هستند.

،

نزدیکی سینمای ایران و هند را باید از یک جهت برای سینمای ایران به فال نیک گرفت و آن هم امیدواری به این مسئله است که سینمای سرگرم‌کننده هندوستان که قرابت زیادی با مؤلفه‌های ملی و فرهنگ این کشور دارد قدری روی سینمای دلمرده و شبه‌روشنفکرانه ایران تأثیر بگذارد و قدری هم حق را به تماشاگر ایرانی بدهد که برای فارغ شدن از مشکلات و واقعیت‌های جامعه به دنبال تجربه تازه‌ای از زندگی و دیدن رؤیاهای خود پا به سینما می‌گذارد.